Święto Miłosierdzia obchodzone jest w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, czyli II Niedzielę Wielkanocną, zwaną obecnie Niedzielą Miłosierdzia Bożego. Wpisał je do kalendarza liturgicznego najpierw Franciszek kard. Macharski dla archidiecezji krakowskiej (1985), a potem niektórzy biskupi polscy w swoich diecezjach. Na prośbę Episkopatu Polski Ojciec Święty Jan Paweł II w 1995 roku wprowadził to święto dla wszystkich diecezji w Polsce. W dniu kanonizacji Siostry Faustyny 30 kwietnia 2000 roku Papież ogłosił to święto dla całego Kościoła.                                

              Inspiracją  dla ustanowienia  tego święta  było pragnienie  Jezusa, które przekazała Siostra Faustyna. Pan Jezus powiedział do niej: Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia (Dz. 299). Pragnę, aby święto Miłosierdzia, było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła  miłosierdzia  Mojego. Która dusza  przystąpi do spowiedzi i Komunii świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski (Dz. 699). W wielu objawieniach Pan Jezus określił nie tylko miejsce święta w kalendarzu liturgicznym Kościoła, ale także motyw i cel jego ustanowienia, sposób przygotowania i obchodzenia oraz wielkie obietnice. Największą z nich jest łaska „zupełnego odpuszczenia win i kar” związana z Komunią świętą przyjętą w tym dniu po dobrze odprawionej spowiedzi (bez przywiązania do najmniejszego grzechu), w duchu nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, czyli w postawie ufności wobec Boga i czynnej miłości bliźniego.          

             Jest to – jak tłumaczy ks. prof. Ignacy Różycki – łaska większa od odpustu zupełnego. Ten polega bowiem tylko na darowaniu kar doczesnych należnych za popełnione grzechy, ale nie jest nigdy odpuszczeniem samychże win. Najszczególniejsza łaska jest zasadniczo również większa niż łaski sześciu sakramentów z wyjątkiem sakramentu chrztu: albowiem odpuszczenie wszystkich win i kar jest tylko sakramentalną łaską chrztu świętego. W przytoczonych zaś obietnicach Chrystus związał odpuszczenie win i kar z Komunią świętą przyjętą w święto Miłosierdzia, czyli pod tym względem podniósł ją do rzędu „drugiego chrztu”.

              Niedziela Wielkanocna otwiera okres pięćdziesięciu dni, który pierwotnie nazywano Pięćdziesiątnicą, a dziś Okresem Wielkanocnym. Ponieważ cud Zmartwychwstania jakby nie mieści się w jednym dniu, dlatego też Kościół obchodzi Oktawę Wielkiej Nocy - przez osiem dni bez przerwy wciąż powtarza się tę samą prawdę, że Chrystus Zmartwychwstał. Obchodzi się je jako uroczystości Pańskie, mają więc charakter bardzo uroczysty.

           Zwyczaj przedłużania najważniejszych świąt chrześcijańskich na oktawę, czyli na osiem dni jest bardzo dawny. Kościół chce w ten sposób podkreślić rangę i ważność uroczystości. Wszystkie dni oktawy posiadają taki sam walor jak Niedziela Zmartwychwstania. Okres ośmiu dni traktowany jest jak jeden dzień, jako jedno święto, jako dzień najradośniejszy. Dlatego np. w oktawie Wielkanocy nie obowiązuje post w piątek. Teksty liturgiczne i biblijne wszystkich dni oktawy Wielkanocy nawiązują bezpośrednio do wydarzenia zmartwychwstania Jezusa i jego konsekwencji dla nas. Znajdujemy także wyraźne odniesienia do sakramentu chrztu i tego co staje się udziałem każdego ochrzczonego.

            Ostatnim dniem oktawy jest Biała Niedziela, nazywana obecnie także Niedzielą Miłosierdzia Bożego. W ten dzień w Rzymie ochrzczeni podczas Wigilii Paschalnej neofici czyli nowo nawróceni ochrzczeni, odziani w białe szaty podarowane im przez gminę chrześcijańską, szli w procesji do kościoła św. Pankracego, by tam uczestniczyć w Mszy św. Jan Paweł II ustanowił ten dzień świętem Miłosierdzia Bożego, którego wielką orędowniczką była św. Faustyna Kowalska.

         Niedziela Miłosierdzia Bożego jest też świętem patronalnym Caritas w Polsce. Jednak antyczna tradycja zwania jej białą niedzielą nie powinna pójść całkiem w zapomnienie. Choć we współczesnej Polsce w niewielu parafiach w Wigilię Paschalną sprawuje się chrzest, dzień ten nie przestaje jednak być uprzywilejowanym czasem udzielania tego sakramentu.

Triduum oznacza z łacińskiego trzy dni. Triduum Paschalne rozpoczyna się wieczorną mszą św. w Wielki Czwartek, kończy się nieszporami po południu Niedzieli wielkanocnej. Podczas tych dni w sposób szczególny rozpamiętywane są ostatnie chwile Jezusa przed Jego sądem, męką, drogę krzyżową, śmiercią i Zmartwychwstaniem.

WIELKI CZWARTEK

W tym dniu rano może być sprawowana tylko jedna msza św. - tzw. Msza Krzyżma świętego. Celebrowana jest w kościele katedralnym przez biskupa i kapłanów w każdej diecezji. Biskup konsekruje oleje, które są używane do chrztu i namaszczenia chorych. Wieczorem odprawia się uroczystą Mszę Św. Wieczerzy Pańskiej, która rozpoczyna Triduum Paschalne. To pamiątka Ostatniej Wieczerzy i ustanowienia dwóch sakramentów - Kapłaństwa i Eucharystii.

Po Mszy Św. przenosi się wszystkie puszki z Najświętszym Sakramentem do ciemnicy, w której odbywa się adoracja.

WIELKI PIĄTEK

To jedyny dzień w roku, w którym nie odprawia się Mszy świętej. Wiernych obowiązuje post ścisły - ilościowy i jakościowy. Od rana w kościołach trwa adoracja Najświętszego Sakramentu. Najważniejsza tego dnia jest Liturgia Męki Pańskiej, adoracja Krzyża.

WIELKA SOBOTA

Tego dnia poświęca się pokarmy wielkanocne. Całą sobotę trwa adoracja Najświętszego Sakramentu. Głównym punktem Wielkiej Soboty jest wieczorna, bardzo uroczysta Wigilia Paschalna. To najważniejsza liturgia w całym Roku Liturgicznym. Wszystkie obrzędy Wigilii Paschalnej odbywają się w nocy: nie wolno ich rozpocząć, zanim nie zapadnie noc. W kościołach rozbrzmiewa już radosne Alleluja, które zwiastuje Zmartwychwstanie Chrystusa.

WIELKA NIEDZIELA

Obchody Niedzieli Zmartwychwstania rozpoczyna procesja rezurekcyjna. Po jej zakończeniu w kościele odśpiewywany jest hymn Te Deum - Ciebie Boga wysławiamy i rozpoczyna się czas wielkanocny.

Główna celebracja rozpoczyna się przed kościołem. Kapłan ubrany w szaty mszalne koloru czerwonego przychodzi na miejsce rozpoczęcia liturgii. Kolor czerwony posiada w liturgii dwoistą symbolikę. Po pierwsze, oznacza krew przelaną przez Jezusa Chrystusa z miłości dla całego rodzaju ludzkiego. W niej jest zawarta cena naszego zbawienia. Drugie znaczenie koloru czerwonego to ogień. Pod postacią ognistych języków Duch Święty zstąpił na apostołów zgromadzonych w Wieczerniku w dniu Pięćdziesiątnicy. Kolor czerwony użyty w Niedzielę Palmową dla wszystkich uczestników liturgii jest zarazem zapowiedzią Męki Chrystusa jak i Pięćdziesiątnicy, w czasie której podobnie jak miało to miejsce dwa tysiące lat temu trzecia osoba Boska obdarzy swymi darami tych, którzy będą mieli wewnętrzną gotowość serca na ich otrzymanie. 

Wierni trzymają w rękach palmy. Są one symbolem odradzającego się nowego życia. Podobnie jak w przyrodzie rośliny i zwierzęta po zimie budzą się do życia, tak i my w okresie Wielkiego Postu poprzez post, jałmużnę i modlitwę oraz uczestnictwo w rekolekcjach i spowiedzi wielkopostnej przygotowywaliśmy się do duchowego odrodzenia. Symbol ten ma jeszcze jedno głębsze znaczenie, mianowicie zapowiada odrodzenie, które nastąpi po naszej śmierci. Wtedy dzięki Chrystusowi podobnie jak On powstaniemy do nowego życia wyzwolonego od wszelkiego zła. Wówczas, jak zostało to opisane w Apokalipsie św. Jana Apostoła, będziemy ubrani w białe szaty, a w rękach będziemy trzymać palmy (Ap 7, 9), oznaczające nasze zwycięstwo. Wyżej wspomniane prawdy celebrans ogłasza wiernym zgromadzonym na liturgii tymi słowami:

„Drodzy bracia i siostry, przez 40 dni przygotowywaliśmy nasze serca przez modlitwę, pokutę i uczynki chrześcijańskiej miłości. W dniu dzisiejszym gromadzimy się, aby z całym Kościołem rozpocząć obchód Misterium Paschalnego. Dzisiaj Chrystus wjechał do Jerozolimy, aby tam umrzeć i zmartwychwstać. Wspominając to zbawcze wydarzenie, z głęboką wiarą i pobożnością, pójdźmy za Panem, abyśmy uczestnicząc w tajemnicy Jego krzyża, dostąpili udziału w zmartwychwstaniu i życiu”.